Zwarte bonen & Luchthaven security = leuke combinatie.
Mijn eerste kennismaking met deze kleine zwarte bonen was in 2009, Cubaanse wijk in Miami.
We rammelde toen van de honger en konden geen restaurantje vinden. Bij een supermarkt(je) op de hoek van de straat besloten we om gewoon maar wat ‘te snoepen’ te kopen. Echter binnen bleek het meer dan een supermarktje te zijn, er zat een restaurantje bij in. In mijn herinnering hebben we iets met Pollo besteld, dat leek ons wel kipachtig klinken.
Ja je bent wel in de USA maar daar spraken ze echt geen woord Engels en Spaans spreken wij niet.
Het was een bord met vlees, rijst en een bakje bruine bonen soep. Wij Hollanders begonnen eerst onze soep te eten, helemaal fout. De soep was bedoelt voor over de rijst. Wat een schik hebben we met z’n 4e gehad….
De smaak van de bonen kan ik nog zo naar boven halen maar het is er nooit van gekomen om het thuis te gaan maken…..tot gisteren….
Nu komen we met zekere regelmaat in de USA omdat onze zoon en schoondochter daar wonen. De eerste keren keek ik mijn ogen uit naar alle producten in de supermarkt en nam ik van alles mee naar huis nemen….dat wordt elk jaar wel minder.
Zwarte bonen die wilde ik nog wel proberen, ik had ze al vaker zien liggen, maar ja een zak bonen weegt 1 kilo en onze koffers zitten altijd al super vol
Ik hoor u vragen, waarom koop je ze niet gewoon thuis? Nu om 2 redenen: 1e ik geniet dan thuis nogmaals van het vakantiegevoel en ten 2e, ik weet niet of de bonen van thuis dezelfde zijn als die van daar. Daar kan ik pas achter komen als ik eerst die ‘Mexicaanse bonen’ van daar hier gegeten heb.
In de laatste vakantieweek besloot ik zo'n zak met bonen te kopen voor thuis. Maar ja op het laatst kwam er nog een ditje en een datje in de koffer bij….en zaten we zo maar weer op de maximale 23 kilo.
Ach dacht ik, het is geen vloeistof, ik doe de bonen in mijn handbagage. Dan wordt de tas wel zwaar maar op handbagage gewicht zijn we nog nooit gecontroleerd. Zo gezegd zo gedaan.
U kent het wel op de luchthaven alles moet je op de band leggen en alles gaat door de scanner, tas met Ipad, schoenen uit, riem af enz enz. Dan mag je zelf door de bodyscan en daarna kan je al je bezittingen weer bij elkaar grabbelen. Tja alles behalve mijn handbagage koffertje. Daar stond een douane beambte mee in zijn hand, rond te kijken wie zich zou melden voor dat koffertje, ik dus :-). Of we even iets verderop wilde komen staan, daar werd het koffertje onder ons toezicht opengemaakt.
En ja hoor daar werd de zak met bonen als boosdoener aangewezen.
Ik voelde me heel opgelaten en van geen kwaad bewust, niet beter wetend dat ik dat gewoon mee mag nemen, maar toch een beetje zenuwachtig want in Amerika zijn ze best wel streng bij de luchthaven security. Aha zei de beambte, dit is het probleem: de bonen. Hij draaide het scherm zodat wij er op konden kijken. Dit geeft een donkere vlek en zou een explosief kunnen zijn. Op mijn vraag of dat de bonen nu wel of niet toegestaan waren kreeg ik een antwoord wat je niet zou verwachten. “Ja dat mag, maar graag de volgende keer gekookt, dan kon hij er wat van proeven”
We waren met stomheid geslagen, in al die jaren nog nooit meegemaakt, een beveiligingsbeambte in de USA die een grapje maakt.
Gisteravond heb ik gekookt met de bonen. Ik had een recept van Black Fiesta Beans overgeschreven uit een kookboek: The pioneer women cooks a year of holidays van Amanda.
Ze waren heerlijk, meer vakantie gevoel kan ik bijna niet leggen in een gerecht!
